Ραπ και “κοινή κουλτούρα”

Ένα σχόλιο πάνω σε κάτι που διάβασα τελευταία, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν γραμμένο από το 2006, στην εισαγωγή του καλού βιβλίου της (αυτοαποκαλούμενης) “αντιδραστικής της αριστεράς” Γαλλίδας Ν. Πολονύ “Τα χαμένα παιδιά μας”, που έγραψε ο πολύ αξιόλογος συγγραφέας Στ. Ζουμπουλάκης.

Γράφει ο κ. Ζουμπουλάκης στο κείμενο αυτό που περιέχεται στο πολύ καλό (παρ’ όλες τις πολλές επιμέρους διαφωνίες που διατηρώ) και πρόσφατο βιβλίο του “Για το σχολείο” για τη διάσταση κληρονομιάς, παράδοσης [και αυθεντίας] και “κοινής κουλτούρας”.
Συγκεκριμένα, για το πώς το σχολείο είναι επιφορτισμένο να διαδίδει τη πρώτη, στα πλαίσια του ξεριζώματος (κατά τον κοινωνιολόγο Εμμ. Λεβινάς) που κάνει ως μεταδότης, ας πούμε, παιδείας.

Κατόπιν όμως αναφέρει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα “κοινής κουλτούρας” τη “ραπ” μουσική. (Δυστυχώς παρόμοια λάθη κάνουν κι άλλοι που δεν κατέχουν τα θέματα αυτά, καταφεύγοντας σε ένα είδος παλαιομοδίτικου κατηχητισμού.) Η ραπ (ή χιπ-χοπ) δεν είναι κοινή κουλτούρα, αλλά εναλλακτική κουλτούρα ή και αντικουλτούρα που ενδιαφέρει μικρό τμήμα του πληθυσμού. “Κοινή κουλτούρα” στην Ελλάδα είναι η ποπ, η R ‘n B, ο Τσαλίκης, οι “50 αποχρώσεις του γκρι” κ.λπ. Δεν είναι οι ΖΝ, οι FFC, οι Terror X Crew, και τα όμοια.

Η ραπ ως γνωστόν ξεκίνησε την πορεία της ως μουσική φτωχοσυνοικιών στα γκέτο, όπου συνάνθρωποί μας της μαύρης φυλής ειδικά μιλούσαν για τις μικροκοινωνίες και τις γειτονιές τους, τη βία, τον απτό ρατσισμό της καθημερινότητας που αντιμετώπιζαν, τα όνειρά τους κ.λπ. Θα έλεγα ότι είναι ανάλογη προς τη γνήσια λαϊκή μουσική, τον Τσιτσάνη, το Χιώτη, τον Καζαντζίδη και άλλους. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι το σύστημα δεν μπορεί να απορροφήσει τα πάντα, αλλοτριώνοντάς τα στην πορεία…

[Στις φωτό οι γνωστοί Χριστιανοί ράπερ Lecrae και Manafest]