5 τραγούδια για το καλοκαίρι

Demon Hunter- Summer of darkness

Το θέρος φτάνει στο κρίσιμο σημείο του για το έτος: αυτό των νόμιμων καλοκαιρινών διακοπών. Αν εξαιρέσουμε τις αλυσίδες, μεγάλο μέρος των υπόλοιπων μαγαζιών -όπως και εταιρειών, και οργανισμών- αυτές τις μέρες κλείνουν εντελώς, χωρίς προσωπικό υπηρεσίας. Είναι λοιπόν η ώρα της ξεκούρασης, της ανάπαυλας, της αναψυχής. Για αυτό αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε 5 κομμάτια ροκ και μέταλ για το καλοκαίρι. 2 απ’ αυτά είναι χριστιανικό ροκ/μέταλ. Είναι κομμάτια που παίρνουν αφορμή από το καλοκαίρι, ακριβέστερα, για να δώσουν τα δικά τους νοήματα:

• Summer of Darkness των Demon Hunter
• August Winterman των Dead Poetic
• Nightmares by the sea των Katatonia (διασκευή του Jeff Buckley)
• The air-conditioned nightmare των Mr Bungle
• July των Katatonia

Ας τα δούμε ένα-ένα…

3 (βαριά) τραγούδια για τους φαρισαίους

1. Justifide-Pointing fingers (Δείχνοντας με το δάχτυλο) 

Το κομμάτι των Justifide αυτό, με στοιχεία nu-metal και hardcore, όπως λέγονται τα σχετικά μουσικά ρεύματα, έχει στίχους πρωτοπρόσωπους και απευθύνεται σε κάποιον φιλοκατήγορο τύπο της φαρισαϊκής σχολής σε β’ πρόσωπο:

“Σταμάτα!
Να μου κάνεις διάλεξη
Έχω αρκετές από τις συμβουλές σου
Για μια ζωή
Αυτή τη ζωή” 

Το κομμάτι κλείνει σε απαλότερους τόνους, με τον τραγουδιστή απευθυνόμενο στον Θεό και ευχόμενο να δει τη Χάρη το πρόσωπο αυτό που μονίμως (και άδικα, για ανούσια θέματα) τον κατηγορεί- τον ίδιο και άλλους, όπως υπονοείται.

Οι Iron Maiden και ο Τίμιος Σταυρός

Ο π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης έγραψε ότι οι Iron Maiden στη συναυλία τους στην Αθήνα “ατίμασαν τον Τίμιο Σταυρό”, επειδή φαίνεται ο τραγουδιστής τους να τον ρίχνει απαλά προς τα κάτω (ενδεχομένως για να τον πιάσει και αποσύρει κάποιος από το προσωπικό), μετά από την εκτέλεση του κομματιού “Sign of the cross”(“Το σημείο του σταυρού”).

Λυπάμαι αλλά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από πουθενά, παρά μόνο ίσως από τις προκαταλήψεις μας και βέβαια από το ότι έχουμε ταυτίσει την πίστη με ένα γλυκερό πιετισμό.

Για του λόγου το αληθές, αντιγράφω μερικούς στίχους από το κομμάτι (στο βίντεο διακρίνεται στημένος στη σκηνή ο εν λόγω σταυρός…):

“They’ll be coming to bring the eternal flame
They’ll be bringing us all immortality
Holding communion so the world be blessed
My creator, my God’ll lay my soul to rest”

 

Ραπ και “κοινή κουλτούρα”

Ένα σχόλιο πάνω σε κάτι που διάβασα τελευταία, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν γραμμένο από το 2006, στην εισαγωγή του καλού βιβλίου της (αυτοαποκαλούμενης) “αντιδραστικής της αριστεράς” Γαλλίδας Ν. Πολονύ “Τα χαμένα παιδιά μας”, που έγραψε ο πολύ αξιόλογος συγγραφέας Στ. Ζουμπουλάκης.

Γράφει ο κ. Ζουμπουλάκης στο κείμενο αυτό που περιέχεται στο πολύ καλό (παρ’ όλες τις πολλές επιμέρους διαφωνίες που διατηρώ) και πρόσφατο βιβλίο του “Για το σχολείο” για τη διάσταση κληρονομιάς, παράδοσης [και αυθεντίας] και “κοινής κουλτούρας”.
Συγκεκριμένα, για το πώς το σχολείο είναι επιφορτισμένο να διαδίδει τη πρώτη, στα πλαίσια του ξεριζώματος (κατά τον κοινωνιολόγο Εμμ. Λεβινάς) που κάνει ως μεταδότης, ας πούμε, παιδείας.

Χριστιανισμός-Ορθοδοξία και ροκ (Αναδημοσίευση από υπό έκδοση φυλλάδιο της “Χριστιανικής Δημοκρατίας”)

Μία συνήθης υπόθεση στον χώρο των θρησκευτικών σωματείων ή θρησκευομένων γενικότερα έχει υπάρξει ότι τα δύο μεγέθη, χριστιανοσύνη και ροκ, είναι μεγέθη ασύμβατα. Δεν μπορεί κάποιος να ασχολείται με τη ροκ (ή, πολύ περισσότερο, «μέταλ») μουσική και να είναι ταυτόχρονα Χριστιανός.

Μιλώντας για αυτή την άποψη σε θρησκευτικούς κύκλους, ο τραγουδιστής ενός από τα γνωστότερα συγκροτήματα Χριστιανικού Μέταλ, Ράιν Κλαρκ, είχε πει ότι η άποψη ότι «η μέταλ μουσική είναι κατά κάποιο τρόπο ηθικά απαράδεκτη είναι αφελής», και πρόσθεσε ότι δεν υπάρχει τίποτα ηθικά απαράδεκτο σε συγκεκριμένες συγχορδίες που χρησιμοποιεί το κάθε είδος μουσικής, αλλά σημασία έχει ποιο είναι το περιεχόμενο που τους δίνει κανείς, μέσω των στίχων του.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η άποψη του Ρ. Κλαρκ ηχεί, κατ’αρχή τουλάχιστον, πολύ «ορθόδοξη». Στην Ορθοδοξία, έχουμε την αρχή της πρόσληψης και θεραπείας κάθε ιδιώματος και κάθε γνωρίσματος, προσωπικού, συλλογικού ή και εθνικού: έτσι, στην καθαρά λατρευτική και εκκλησιαστική τέχνη, εμφανίστηκαν διαφορετικά είδη: φυσιοκρατίζουσα ή βυζαντινή αγιογραφία, βυζαντινό λατρευτικό μέλος ή ρωσική τετραφωνία. Ταυτόχρονα, η ίδια αρχή ισχύει και για την μετοχή στη Θ. Χάρη: κάθε πρόσωπο αγιάζεται διαφορετικά, γινόμενο όχι ένα στερεότυπο αλλά η βέλτιστη εκδοχή του εαυτού του, μεταμορφώνοντας τα πάθη και καταλήγοντας έτσι σε μια εσωτερική αλλαγή, σε μια μεταστροφή και όχι διαστροφή και παραμόρφωση της προσωπικότητας.

“Την ημέρα που δολοφόνησαν την Αγάπη”

Ένα κομμάτι από τον ομώνυμο δίσκο των P.O.D.(Murdered love, 2012) που αναφέρεται στην Σταύρωση.
Όσο κι αν υπάρχει η σταυροαναστάσιμη διάσταση σε όλα αυτά, είναι δύσκολο να μην σταθεί κανείς στην τρομακτική ασχήμια και την κολοσσιαίων διαστάσεων αδικία ο Χριστός, ο ενσαρκωμένος Μεσσίας και η αυτοαγάπη, να σταυρώνεται με την συμπαιγνία του συντηρητικού “κόμματος/παράταξης των Φαρισαίων”, των διδασκάλων του (Μωσαϊκού) Νόμου και των Αρχιερέων. Πολύ φοβάμαι δε ότι από τα ίδια πράγματα πάσχουμε και ως Χριστιανική Εκκλησία.
Οι στίχοι των POD χαρακτηριστικοί για το έγκλημα:
“Exterminate the absolute(Αποτελείωσε το[ν] απόλυτο)
Stain the just in the blood bath(Κηλίδωσε τον δίκαιο σε λουτρό αίματος)
Waste the pure, butcher the divine(Καθάρισε τον αγνό, σφαγίασε τον θεϊκό)
Annihilate the sunrise”(Εξολόθρευσε την ανατολή του ηλίου)

 

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ…

Κάτι σαν εσχατολογική παρηγοριά (Disciple -“Someday”)

Σε αυτό το κομμάτι τους, που είναι από τα πρόσφατα και συγκεκριμένα από το CD τους “O God, save us all”(2012), οι Disciple, από τα πιο γνωστά χριστιανικά συγκροτήματα του είδους, αναφέρονται στην ερχόμενη ζωή.
Επειδή “ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος ένας μεγάλος ύπνος”, μετά τον ύπνο, μας λένε, ανατέλλει μια ζωή άλλη, όλως άλλη μάλλον, όπου όλα όσα μας στοιχειώνουν σε αυτήν και προσπαθούν να μας τρομάξουν, όπως ο θάνατος, ο τάφος, η απώλεια, η ασθένεια, η οδύνη, η μοναξιά, όλος γενικά ο πόνος αυτού του κόσμου θα είναι παρελθόν τότε.
“Δεν θα υπάρχουν πια δάκρυα/δεν θα υπάρχει πια ντροπή/και όλα μας τα σημάδια θα σβύσουν…”

Relentless Flood – “This I know”(“Ξέρω αυτό”)

Ένα από τα πιο όμορφα και καλά χαρακτηριστικά του χριστιανικού ροκ/μέταλ είναι ότι έχει την ειλικρινή πρόθεση να μιλήσει για καθημερινά και κοινωνικά θέματα από μια αντισυμβατική και γνήσια χριστιανική σκοπιά. Αυτό συμβαίνει με το παραπάνω κομμάτι κατά την γνώμη μου που είναι από ένα νέο συγκρότημα της κατηγορίας, τους “Relentless flood”.  Θα έλεγα πως είναι, δηλαδή προσομοιάζει θεματολογικά πολύ προς το “Έμαθα ελεύθερος να ζω” των “Ελεύθερων”-Παπαροκάδων σε μια εκδοχή με μικρότερη δόση κλισέ περί “ελληνοχριστιανικών ιδεωδών/συνθέσεων” και μεγαλύτερη δόση σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Παρακάτω είναι η μετάφραση ορισμένων από τους στίχους.

“Ζώντας σε αυτήν την θάλασσα της ανθρωπότητας
Οι πλούσιοι και διάσημοι, οι άστεγοι και φτωχοί
Γυαλιστεροί πολιτικοί και εταιρική απληστία
Ομιλητές της ειρήνης, αλλά δημιουργοί του πολέμου
Σε ένα κόσμο που στρέφεται και φεύγει έξω απ’ τον έλεγχό μας
Δεν θα έχω καθόλου φόβο, γιατί δεν είμαι μόνος. 

Δεν έχει σημασία, αν η καταιγίδα γίνει η οδός μου
Ακόμη και αν όλο το φως αρχίσει να ξεθωριάζει
Ακόμη ξέρω πως ο Βασιλιάς μου είναι στον θρόνο…”

 

Πηγή στίχων.

“Thorns”(Αγκάθια) – Demon Hunter

Οι στίχοι του ρεφραίν ελπίζουν ότι αυτό το άτομο(που παριστάνεται από μια νέα κοπέλα στο τραγούδι) ίσως μπορέσει να βρει αυτήν την αλήθεια στις σκοτεινότερες στιγμές του, όταν συνειδητοποιήσει ότι το κενό που ήλπιζε ότι θα έφευγε μετά από την υποβολή του εαυτού της σε αυτόν τον πόνο, ακόμη παραμένει. Η σάρκα της, ραγισμένη, είναι κενή. Η σάρκα του Χριστού ραγισμένη είναι έλεος για εμάς.
(Ράιαν Κλαρκ, τραγουδιστής-στιχουργός των Demon Hunter- από εδώ)